‘Kan je niet eens wat blijer doen’ snauwde de leraar tegen me. Niet: ‘waar worstel je mee’ of ‘kunnen we je ergens mee helpen.’ Nee, het feit dat ik vrijwel altijd somber was in de klas was maar vervelend. ‘Je bent ons tot last’ was wat ik hoorde. Ik zat in groep vijf en begon me te verstoppen in mezelf.
Pas twintig jaar later kwam ik erachter dat ik AD(H)D heb. Na 20 jaar verstoppen, mezelf wegcijferen en aanpassen wilde het niet meer. De rek was eruit en ik stortte in.
Ik kwam er bij toeval achter dat mijn klachten werden veroorzaakt door AD(H)D, toen ik een tekst moest schrijven voor een website over neurodiversiteit. Het beschrevene kwam me allemaal wel heel erg bekend voor en een tijd later bevestigde de psycholoog mijn vermoeden.
Mazzel
Pas op mijn 28ste begon ik mezelf te leren kennen, begon ik voorzichtig aan te geloven dat ik wél mezelf mocht zijn. Maar hoe doe je dat, jezelf zijn, als je al meer dan 20 jaar een toneelstukje hebt opgevoerd?
‘Je hebt het recht om hier te zijn en je hebt het recht te zijn wie je bent’ herhaalde de psycholoog tot in den treure tegen me. Een zinnetje dat ik nog steeds regelmatig tegen mezelf herhaal. Als je meer dan 20 jaar hebt geloofd dat je anderen tot last bent zit die overtuiging er namelijk behoorlijk ingebakken. Mijn ware ik camoufleren is mijn eerste natuur geworden en het woord ‘sorry’ was lange tijd het meest gebruikte woord in mijn vocabulaire.
De psycholoog vertelde me ook dat ik mazzel had dat ik er zo ‘vroeg’ achter kwam. Sommige mensen -vooral vrouwen- leren pas op middelbare leeftijd dat hun brein anders werkt dan bij ‘normale’ mensen.
Inside Aut
Gisteravond was ik bij de vertoning van ‘Inside Aut’ in het Westend theater op Terschelling. Net als het artikel dat ik een aantal jaar geleden las is dit een document dat bij veel mensen de ogen zal openen.
Twee jaar heeft Isabelle Renate la Poutré in haar documentaire geïnvesteerd en alles wat een televisiezender ervoor wilde betalen was 250 euro. Dit maakt me boos. Als schrijver loop ik regelmatig tegen hetzelfde aan. Instanties en bedrijven willen de artikelen over neurodiversiteit wel, maar willen er niks voor betalen.
Zoveel winst te behalen, maar niemand die ervoor wil betalen
Schrijven doe ik ze toch omdat ik de boodschap belangrijker vind dan het cijfertje op mijn bankrekening (en ja, ik ben me ervan bewust dat dit een valkuil is). Ik kwam er door een simpel artikel achter dat mijn brein anders werkt en de documentaire van Isabelle zal ook bij veel mensen een kwartje doen vallen. Bij kinderen die moeite hebben om de wereld te begrijpen maar ook bij uitgebluste zestigers die doodop zijn na een leven lang toneelspelen. Er zijn zoveel worstelingen te besparen, zoveel mensenlevens te winnen. Er is zoveel winst te behalen, maar niemand die ervoor wil betalen.
‘De wereld zal voor ons niet veranderen’ zegt Isabelle in Inside Aut. Een pijnlijke realiteit die ik niet kan ontkennen. Zolang niemand de echte waarde van onze verhalen wil erkennen zullen we inderdaad de wereld niet veranderen, maar dat wil niet zeggen dat we het niet kunnen proberen.
Isabelle was sterk genoeg om ‘nee’ te zeggen tegen het miezerige aanbod van 250 euro en voorlopig zal Inside Aut dan ook niet op tv te zien zijn. Gelukkig draait hij de gehele zomer nog door heel Nederland en komen er wekelijks zalen bij die hem willen vertonen. De trailer kan je alvast bekijken via deze link.
Woorden uit het Noorden 
Geef een reactie