Woorden uit het Noorden

Ik kies ervoor om geen medicatie te nemen voor mijn AD(H)D. Een persoonlijke keuze, die voor iedereen anders is. In mijn ogen is mijn ‘stoornis’ namelijk niet het probleem, maar de maatschappij zelf. 

Moestuinmijmeringen 

Afgelopen zomer zat ik met mijn handen te wroeten in de zwarte aarde van onze moestuin toen ik werd opgeschrikt door een geluid uit het naastgelegen bos. Een hard geluid was het niet, eerder een zacht gekraak gevolgd door een snelle verplaatsing van lucht. Toen ik opkeek zag ik nog net het witte staartje van een ree wegschieten tussen het struikgewas. Verwonderd keek ik het dier na met de doorgeschoten venkel nog in mijn bemodderde handen. 

Om wat lichamelijke onrust kwijt te raken jogde ik vervolgens via een omweg terug naar huis over de Noordsvaarder, waar mijn blik getrokken werd door een dieppaarse kleur. Het bleken sappige dikke bramen, verstopt in stekelig groen.  Een scherp gehamer wees me vervolgens op de aanwezigheid van een specht wiens bonte verschijning ik even later weg zag vliegen. Een flits van rood tegen een strakblauwe lucht. 

Terwijl het zoete sap van de bramen over mijn tong gleed schoot er ineens een gedachte door mijn hoofd: die overgevoeligheid voor prikkels, lichamelijke onrust en die extreme alertheid die voor zoveel afleiding zorgt is verschrikkelijk onhandig in de moderne gejaagde samenleving, maar in de jager-verzamelaar-tijd zou ik een supermens zijn geweest! 

(In het boek ‘Het verstrooide brein’ van Gabor Maté wordt deze overgevoeligheid trouwens verklaard door onveilige hechting. Die alertheid en het altijd ‘aan staan’ was een nuttig overlevingsmechanisme in de jager-verzamelaar-tijd als je ouders (voor je gevoel) je veiligheid niet konden garanderen.)

Mismatched evolution

De mens is de enige soort op aarde die zich niet aanpast aan zijn leefomgeving, maar die zijn leefomgeving aanpast aan zichzelf. Van een soort die buiten leefde veranderden we in een binnenlevende soort met overgewicht die de hele dag naar schermpjes staart. Voor het eerst in tijden daalt de levensverwachting en wordt er meer antidepressiva voorgeschreven dan ooit. De laatste tijd raak ik er steeds meer van overtuigd dat mijn AD(H)D niet zozeer het probleem is, maar de ziekmakende maatschappij zelf. Waarom zou ik medicijnen slikken om me beter te kunnen conformeren aan een maatschappij die per definitie ongezond is? 

Race

In het boek ‘Adventure revolution’ van Belinda Kirk las ik over een race tussen een Aboriginal-stam en een groep militairen. Wie het eerst bij een bepaald punt kwam won de race, de enige voorwaarde was dat de groepen zich te voet moesten verplaatsen. De groep militairen ‘won’ uiteindelijk de race over de gloeiendhete woestenij, maar dit kwam voornamelijk omdat de Aboriginal-Stam honing had gevonden en heerlijk in de schaduw zat te genieten van deze zoete traktatie. De verbrande, gestreste en uitgedroogde militairen mochten zichzelf winnaar van de race noemen, maar de tevreden Aboriginal-stam had gewonnen in het leven zelf. 

Dit zette me aan het denken. Als ik nu terugkijk op de vele keren dat ik afgeleid werd door honingraten en lommerrijke plekken, de bergen die ik beklom en reizen die ik maakte terwijl carrièretijgers van mijn leeftijd op kantoor zaten, kan ik één ding constateren: met mijn AD(H)D en het bijkomende onvermogen om de hele dag naar een scherm te staren zal ik de rat-race nooit winnen. Het leven win ik daarentegen wel.