We hebben allemaal wel van die liedjes die hele sterke herinneringen oproepen. Een van deze liedjes is voor mij ‘You can go your own way’ van Fleetwood Mac.
Elke keer als dit liedje voorbijkomt zit ik weer in mijn oude oranje Transporter, rijdend op de A32 richting Meppel. Onderweg naar de afspraak bij de notaris waar Pim en ik zullen tekenen voor ons eerste koophuis. Terwijl ik heel goed weet dat dit een blij moment zou moeten zijn heb ik het gevoel dat ik stik. Ik krijg geen adem en er verschijnen er zwarte vlekken voor mijn ogen. Heel even kom ik in de verleiding om gewoon maar door te rijden. Oneindig door te rijden en alles achter me te laten. Alles en iedereen, zodat ik niemand meer tot last zal zijn, niemand meer kan teleurstellen.
Ik wil namelijk helemaal geen huis kopen. Ik wil niet in Havelte wonen. Ik wil niet gebukt gaan onder hoge lasten voor een burgerlijk huis in een burgerlijke wijk. Maar dit alles durf ik niet te zeggen.
Wat ik wel wil? Vrijheid. De mogelijkheid te dwalen, reizen en te ontdekken. En ik wil Pim. Pim die een vaste baan heeft. Pim die een huis wil kopen en die zo duidelijk werkt aan een zekere en voorspelbare toekomst. In mijn hoofd kan ik niet én met Pim zijn, én mezelf zijn. Dus pas ik me aan, druk ik mijn verlangen naar vrijheid diep weg en neem ik de afslag naar Meppel Noord, waar Pim en de notaris op me zitten te wachten.
Nu, slechts drie jaar en twee verhuizingen later, rijd ik weer over de A32 met Fleetwood Mac uit de speakers. Deze keer niet met vlekken voor mijn ogen, maar met een hart vol liefde en een honger naar avontuur. Komende week zal ik reizen, dwalen en ontdekken in de Dolomieten, om vervolgens terug te keren naar Pim die op me zit te wachten in ons hippiehutje op Terschelling.
Er was een inzinking voor nodig om me te realiseren dat ik niet voor eeuwig een toneelstukje op kon blijven voeren. Nog nooit voelde ik me zo kwetsbaar als toen ik vertelde dat ik geen huisje boompje beestje bestaan wilde, ervan overtuigd dat Pim me zou verlaten als hij erachter kwam wie ik echt was. Maar in plaats van verlaten te worden werd ik volledig omarmd. Alle aspecten van mij. De delen van mij die ik zo krampachtig probeerde te verstoppen, bleken door Pim allang gezien, gekoesterd en omarmd. De enige die mijn ware ik nog moest omarmen, was ikzelf.
Woorden uit het Noorden 
Geef een reactie