Woorden uit het Noorden

Het is weer zo’n dag: vanaf het moment dat ik wakker werd is het een enorme chaos in mijn hoofd. Dromen, ideeën en gedachten buitelen over elkaar heen en schreeuwen om aandacht en energie. Het interieur van mijn kleine huisje weerspiegelt de warboel in mijn hoofd. De keuken staat vol met afwas en 10 kilo courgettes uit de moestuin die om aandacht vragen, de vloer ligt bezaaid met hondenspeeltjes en stukken kachelhout en de vensterbank ligt vol met kluwen snoertjes en stervende planten. Hiertussendoor stuitert Frodo, onze eigenwijze Zweedse Herder, vrolijk rond. Gelukkig zijn Frodo’s gedachten en emoties een stuk minder gecompliceerd dan de mijne en bestaan deze voornamelijk uit het volgende: ‘POEPEN! ETEN! KNUFFELEN! EN WEL NU!!!’.

Maar oké. Chaos dus. Vrijwel continu. Best vermoeiend.

Schrijven lijkt de enige oplossing. Door te schrijven lukt het me tot op zekere hoogte om enige orde aan te brengen in mijn gedachtestromen en kan ik als het ware alle verschillende emoties, gedachten en woeste plannen opbergen in verschillende mapjes, net als de documenten op mijn computer.

Vaak gaat het vervolgens enige tijd goed, totdat alle opslagruimte weer te vol raakt en ik volledig vastloop met huilbuien, hyperventilatie-aanvallen en een enorme drang om te emigreren naar een eenzame berg in de Andes tot gevolg. Enige remedie bij een dergelijke crash: uitzetten, met rust laten en na een tijdje kijken of de boel weer opnieuw opgestart kan worden.  

Het was de psycholoog die opperde dat ik iets met deze schrijfsels moest doen. Ze vond mijn observatievermogen opmerkelijk en dacht dat andere mensen het misschien leuk zouden vinden om af en toe eens mee te lezen. Het idee om anderen een inkijkje te geven in mijn brein vond ik doodeng, maar aangezien ik altijd roep dat het goed is om enge dingen te doen vond ik dat ik toch een poging moest wagen.

Vandaar de start van dit blog. Vol enthousiasme begon ik aan verschillende artikelen. Over klimmen, over reizen en over wonen in het klein op Terschelling. Op dit moment heb ik minstens vijftien half afgemaakte artikelen in mijn documenten staan, die allemaal nog steeds wachten op een vervolg.

Het probleem? Structuur. Of eigenlijk: het gebrek eraan.

Alhoewel ik af en toe iets samenhangends produceer, zijn de meeste van mijn verhalen net zo chaotisch als de warboel in mijn hoofd. Dan begin ik met een filosofisch reisverslag over mijn laatste klimtrip naar Catalonië en eindig ik met het perfecte recept voor bananenbrood en een betoog over waarom het een vet goed idee is om een ezeltjesopvangboerderij te beginnen. Gevolg: veel artikelen worden door mijzelf in het mapje ‘slaat nergens op’ geplaatst en kwijnen vervolgens weg in een stoffig rommelig hoekje van mijn harde schijf.

Toch vind ik dit ergens jammer. Deze verhalen, avonturen en observaties zijn een belangrijk deel van wie ik ben en door deze te kwalificeren als ‘niet goed genoeg’ voelt het alsof ik mijn eigen persoonlijkheid een onvoldoende geef. Het oorspronkelijke doel was om een inkijkje te geven in mijn wereld maar ergens onderweg werd ik onzeker, raakte ik afgeleid en vergat ik wat ik nou eigenlijk ook alweer aan het doen was.

Vandaar mijn behoefte om even opnieuw te beginnen. Even te resetten.  

Gezien het feit dat chaos de enige constante is in mijn nogal turbulente leven, bedacht ik vanmorgen het volgende plannetje voor mijn schrijfsels: chaos als structuur. Dus bij deze: minder perfectie, minder structuur en samenhangende verhalen en; meer warboel, meer onvolkomenheden en meer nergens-op-slaande woeste plannen.

Dus ben je benieuwd naar klimavonturen in Catalonië, het perfecte recept voor bananenbrood en waarom het een vet goed idee is om een ezeltjesopvangboerderij te beginnen? Lees dan vooral mee. Heb je al genoeg aan je eigen chaos? Dan is het wellicht een goed idee om je browser te sluiten en op te gaan ruimen. Zou ik ook moeten doen.